Prawdy i dziwy

Zawsze nieco drażni mnie mówienie dziecku, że jest za małe by zrozumieć pewne rzeczy. Kiedy miałam sześć, siedem lat często ktoś stwierdzał, że film jest dla mnie za trudny, że żart mnie nie śmieszy, bo jestem za mała by rozumieć, że tekst piosenki jest zbyt skomplikowany. Jednak ja rozumiałam. Może nie zawsze i nie wszystko, ale naprawdę dość sporo. Rozumiałam nawet to, że nie warto się wykłócać, bo inni i tak uznają to za typową dziecinną reakcję.

Pamiętacie Izabelę Łęcką? Jeśli nie, znajomość z nią na pewno przed Wami. Panna Łęcka miała w zwyczaju oczami wyobraźni przenosić się w inne miejsce i wzruszać się na skutek imaginowanych przeżyć. Jako nastolatka w samotności bardzo często wyruszałam w takie podróże. Nie byłam aż tak próżna, nie zdarzało mi się też ronić łez w czasie kreowania świata w mojej głowie. Jednak teksty pisane w tamtych chwilach to treści, do których wciąż wracam od czasu do czasu; teksty, których się nikomu nie pokazuje, bo włożyło się w nie za dużo siebie; teksty, które teraz będąc o dziesięć lat starszą wciąż uważam za niezwykle dobre.

Za długo roztrząsam w myślach sytuacje, w których ktoś mnie uraził, zachował się w stosunku do mnie niestosownie, zranił mnie. Niepotrzebnie, bo w zasadzie po co to robić? Zamiast myśleć, można rozmawiać. Nie zawsze mam odwagę.

Liczę schody wchodząc do dwóch najważniejszych dla mnie miejsc na świecie. Osiem razy trzy i osiem razy pięć. Podzielone dwoma krokami, gdy się spieszę albo trzema, kiedy nic nie zaprząta mi głowy.

Brzydzę się pająków, ale nie, nie boję się ich. Tak jak nie boję się ciemności i ciasnych pomieszczeń. Jednak gdybym stanęła do walki z boginem, zobaczyłabym dokładne to samo co Molly. Pewnie bym tego nie udźwignęła.

Na forum łatwiej mi się przyznać do błędu niż nazywać towarzyszące mi uczucia.

Przywiązuję się do bohaterów fikcyjnych. Jednak jeśli w długiej serii okazuje się, że wszyscy są nieśmiertelni pomimo swojej śmiertelnej natury – tracę zainteresowanie. Ona czyni dla mnie historię bardziej realną bez względu na gatunek. Choć bywam wściekła za uśmiercanie lubianych bohaterów – na pewno nie ceniłabym historii tak bardzo, gdyby ten wątek się nie pojawił. Nawet Son Goku umiera kilka razy, a on jest przecież najsilniejszy w całym wszechświecie. ;)

Wyznacie jakąś prawdę o sobie albo przyznacie się do jakiegoś dziwactwa?

Ni to szezlong, ni to dama

P.S. Dziękuję za dyskusję pod poniższym postem. Jesteście wspaniali. :) Dziękuję także tym, którzy pozytywnie komentowali zdjęcie, ale komentarzy jedynie z takim stwierdzeniem nie publikowałam, gdyż to nie fotografia była głównym tematem posta. Niemniej za nie dziękuję, ale proszę następnym razem dopisać chociaż jedno krótkie zdanie, abym miała pewność, że to nie jest spam.