Legendarne nauki przedślubne

Nauki przedmałżeńskie i poradnia rodzinna, z której należy w ramach nauk skorzystać owiane są mgiełką tajemnicy i legendy dla osób, które nie miały okazji wstąpić w zaawansowane przygotowania do ślubu. Mam wrażenie, że wcale nie przesadziłam z tytułem posta. Nie ukrywam – nasłuchałam się tyle o ślubnych przygotowaniach w parafiach w moim mieście, że w zasadzie chyba w opowieściach tych brakowało jedynie smoków. Byłam więc bardzo bojowo nastawiona w razie, gdyby gdzieś z plebanijnych czeluści jedna z kilku głów gada łypnęła na nas żółtym ślepiem i zionęła ogniem z wielkiego pyska. 

Słyszałam o tym, że księża obrażają ludzi przytaczając przykłady jak nie należy się prowadzić, uważają uczestników nauk za głupszych od siebie, a do tego dochodzi nauka metod naturalnego planowania lub nieplanowania rodziny. Jak się okazało w przypadku moim oraz Y., nauki w parafii, w której będziemy brać ślub były prowadzone w sposób kulturalny, konkretny, nawet humorystyczny. Dowiedzieliśmy się tez praktycznych rzeczy. 

Czy wiecie, że przysięgę małżeńską można napisać samodzielnie? Może mieć ona nawet wybitnie humorystyczny wyraz, byleby tylko był w niej zawarty taki sam sens jaki zawiera tradycyjna przysięga. Można wybierać sobie czytania, pieśni, psalmy. Od nas zależy czy chcemy wejść do kościoła razem, czy panna młoda ma wejść sama czy też ma ją poprowadzić do ołtarza ktoś dla niej ważny – niekoniecznie musi to być ojciec. Mamy wpływ na prawie całą uroczystość.

Wraz z nami na nauki chodziło jeszcze pięć osób. Pierwszy godzinny wykład dotyczący sakramentu małżeństwa prowadził ksiądz proboszcz. Drugie spotkanie odbyło się z panem z poradni rodzinnej, który w pół godziny wyłożył nam czym jest rodzina wraz z teorią jej planowania. Trzecie spotkanie również miało formę wykładu, dotyczyło dziecka w rodzinie i trwało piętnaście minut, bo odbywało się z innym księdzem w zastępstwie za proboszcza.

Ponadto odbyliśmy jeszcze jedno indywidualne spotkanie na plebanii z tym samym panem z poradni rodzinnej w celu zapoznania się dokładniej z metodami planowania rodziny. Na tym się zakończyło. Powinniśmy być jeszcze na dwóch spotkaniach, aby skonsultować moje dwa cykle menstruacyjne, jednak nie wyraziłam zgody na omawianie zanotowanych obserwacji mojej temperatury ciała itp. Nikt nas do niczego nie zmuszał.

Byłam pozytywnie zaskoczona, bo mnóstwo osób, nawet tych, które brały ślub w tej samej parafii mówiły, że będę musiała okazać się własnym wyrysowanym wykresem z wyznaczonymi dniami płodnymi i niepłodnymi. Z góry byłam nastawiona na to, że akurat w tej kwestii nic nie muszę i jeśli zostanę zmuszona pod pretekstem niepodpisania kartki, wyrysuję dwa cykle różniące się chociażby siedmioma dniami (co w naturze się zdarza) – na pierwszym wykresie w najbardziej strategicznym czasie zanotuję półtoratygodniową gorączkę, a na drugim "zacznę" pracę na trzy zmiany, co nie daje możliwości mierzenia temperatury codziennie o tej samej porze. Nie musiałam się jednak posuwać do takiego sabotażu. Jeśli ktoś nie chce, polecam o tym mówić. Wcale nie musiałam się o nic wykłócać. Wystarczyło mieć odwagę powiedzieć „nie chcemy brać udziału w dalszych spotkaniach”, a pan zaproponował tylko, żebym zadzwoniła jeśli zmieniłabym zdanie. Ksiądz przyjął karteczkę z brakującą pieczątką bez żadnego problemu i nawet jednego słowa komentarza.

I jeszcze jedno: nie zapłaciliśmy ani grosza. Ani za nauki, ani za poradnię rodzinną, ani za zapowiedzi, ani za spisanie ślubnego protokołu. Nikt z kościoła nie wspomniał nawet o tym, że jest choćby dobrowolna opłata „co łaska”. Takie stwierdzenie nie padło. Jak na razie rachunek w sprawie ślubnych formalności wystawił tylko urząd stanu cywilnego – 84 zł.

To już mniej niż 50 dni...