Andrzejkowo...

Przez ostatnie siedem dni popadałam ze skrajności w skrajność. Całe dnie byłam zajęta obowiązkami: artykuły, praktyki, licencjat, wykłady itd. albo z przyczyn (wbrew pozorom) niezależnych ode mnie obowiązki musiały zostać odroczone i można było poświęcić się rozrywce. No bo cóż innego pozostało robić? ;)

W poprzedni czwartek wraz z dziewczynami zorganizowałyśmy wieczór wspomnień, który został ochrzczony z czasem „wieczorem staropanieńskim”. Kto by pomyślał, że mimo iż mieszkamy w tym samym niewielkim mieście, nasze drogi mogą się tak bardzo rozejść. Każda z nas gdzie indziej się uczy, pracuje w innym miejscu, jest w związkach, posiada inne grono znajomych. Razem z Ni. – koleżanką z gimnazjum, O. – przyjaciółką ze szkoły podstawowej oraz Na. – przyjaciółką z piaskownicy, nareszcie udało nam spotkać się we cztery. Wieczór zaliczam do naprawdę udanych. Miło byłoby, gdyby takie spotkania stały się naszą tradycją.

Jeśli zaś chodzi o czwartek andrzejkowy (ponieważ tradycja nakazuje wróżyć w wigilię św. Andrzeja), ten też zapadnie nam w pamięci. Ekipa co prawda pomniejszyła się o jedną osobę, jednak i tak było zabawnie. Wróżby były obowiązkowe, jednak chyba bardziej chodziło o klimat, tę magię i tajemniczość: świece, przebrania, naprawdę nieudana sesja zdjęciowa, która do publikacji się nie nadaje… Okazuje się, że w wieku dwudziestu paru lat wciąż można poczuć się jak dziecko. Akurat wróżby - choć było ich mnóstwo, bo każda z nas się przygotowała - były tylko dodatkiem do dobrego towarzystwa. W zasadzie z "przepowiedni" nie pamiętam niczego poza tym, że mam być posiadaczką mnóstwa szczęścia, miłości oraz tego, że moja woskowa figura idealnie odwzorowała cień narciarza w czapeczce z pomponem. :) Może za rok uda się ten wieczór powtórzyć.