Mikołajki

Magię Mikołajek odczuwa się chyba najbardziej w chwili, kiedy jest się otoczonym dziećmi. Zasadniczo jakoś tak od wielu lat już nie czekam na święta oraz inne grudniowe zwyczaje. Dziś było nieco inaczej niż zwykle.

Przez wzgląd na to, że obecnie mam praktyki w przedszkolu, o Mikołajkach zapomnieć się nie dało. Jestem zaskoczona, że w tym roku, jak nigdy, Święty nie musiał szurać saniami po asfalcie. Krajobraz zimowy w Mikołajki? Chyba u mnie tego jeszcze nie było. Maluchy podekscytowane były przez cały czas, czego wynikiem było to, że naprawdę dały nam się we znaki. Były też rozdrażnione. Każdy chyba pamięta te noce kiedy wyczekiwało się na prezent. Poza tym prószący za oknem śnieg nie pomagał. Zazwyczaj nie przeszkadza mi krzyk dzieci, czas mi się w ogóle z nimi nie dłuży, ale dziś w przedszkolaki wstąpiły małe diabełki.

Nie wiem kto to wymyślił, aby sześciolatki zostały uraczone wizytą Mikołaja dopiero o godzinie 11:00. Starsze dzieci ze szkoły podstawowej zdecydowanie łatwiej przeżyłyby to oczekiwanie. Dziś z maluchami pracować się prawie nie dało. Same od razu po odwiedzinach wyczekiwanego gościa jak nigdy pytały ile jeszcze czasu zostało i kiedy będą mogły pójść do domu.

Mam straszną ochotę wyjść na spacer parkowymi alejkami nad jeziorem, gdzie jest biało, bo nikt nie sypie tam soli. Dotrzeć na główny plac, który jest niesamowicie oświetlony w tym roku, porzucać się śnieżkami albo pojeździć na łyżwach, ale niestety muszę wybrać ślęczenie pod pierzyną nad artykułem o niezbyt atrakcyjnym temacie. Chociaż kubek gorącej kawy jest. Czujecie już zbliżającą się magię świąt czy tak jak ja w zasadzie gdyby nie inni, zapomnielibyście o świętach?