O ignorancji

Ci, którzy czytają mojego bloga już od jakiegoś czasu, na pewno dostrzegli, że fascynuje mnie kultura Dalekiego Wschodu, w szczególności Japonii. W związku z tym, że moje zainteresowanie sięga lat dziecięcych, byłam w stanie obserwować wiele reakcji na to, czym się interesuję i jak ludzie, którzy niespecjalnie mają jakieś pojęcie o Wschodzie (nie żebym była specjalistką, po prostu nie jestem ignorantką w tej dziedzinie) wypowiadają się na temat tamtejszej kultury, tradycji. Podobny tekst pisałam na swoim innym, 10-letnim już blogu, jednak ze względu na jego tematykę, nie mogłam swoich słów skonfrontować z osobami, których temat nie dosięga na co dzień, gdyż blog prezentuje tematykę Japonii i jest raczej otwarty na zainteresowanych właśnie nią czytelników.

Zauważyłam, że mamy problem z tym, w jaki sposób postrzegać kulturę nie tylko japońską, ale tę odmienną. Nie trzeba być odkrywcą, aby spostrzec, że zachowanie mieszkańców Polski diametralnie różni się od tego przykładowego - japońskiego. Nie sądzę, że wyjaśnię dlaczego tak się dzieje, bo wniosek dotyczący położenia geograficznego, historii oraz tradycji nie będzie błyskotliwy i każdy na pewno już do niego doszedł. Chodzi właśnie o ową ignorancję.

Ludzie widzą Raito - mówią "chiński odpowiednik hermarfodyty".
Nie wiedząc, że to bohater anime "Death Note",  które pełne jest rozlewu
krwi i obfituje w intelektualny pojedynek na wysokim poziomie

Dziś manga oraz anime są bardziej popularne. Każdy wie co to jest, kiedy ja jako dziecko chociaż zdawałam sobie sprawę z tego czym się interesuję, nie miałam pojęcia jak to się nazywa. Kiedyś ludzie nazywali to tylko „głupimi chińskimi bajkami”. Teraz określenie to strasznie denerwuje fanów, choć ja się zupełnie od tego odcinam, to jak walka z wiatrakami. Jednak przedstawia to, że dla większości ludzi Azja jest najwyraźniej postrzegana jako kontynent zawładnięty przez Chińczyków. Chiny kojarzą się najbardziej z Azją, gdyż to chińskie produkty, restauracje próbują zawładnąć naszym rynkiem. Skoro każdy z nas posiada pamiątkę z Chin, choć nigdy nie odwiedził tego państwa, toteż nie ma nic dziwnego w tym, że Chiny są podpięte w naszej świadomości do ogólnej definicji słów „Daleki Wschód”. Polacy przywykli do tego, że wszystko co animowane, jest bajką. Jeśli jeszcze postacie posiadają większą gamę grymasów, min, są właścicielami nienaturalnych fryzur oraz niezwykle dużych oczu, to tym bardziej. Ciężko przyjąć do wiadomości, że coś co jest kreskówką może mieć ograniczenie wiekowe i być przeznaczone dla starszego widza, choć tak właśnie jest. Gatunków mang oraz anime jest więcej niż tych filmowych.

Gejsza

Któż z nas nie usłyszał, że gejsza to po prostu kurtyzana? Wiele osób tak właśnie je kojarzy. Gejsza natomiast sprzedaje swoją sztukę i to nie tę miłosną. Wiele lat przygotowuje się do swojej pracy. Musi potrafić tańczyć, śpiewać, grać na instrumentach. Musi być inteligentna, powinna znać dokładnie psychologię człowieka, umieć odnajdować się w trudnych sytuacjach, bo klient nie zawsze jest towarzyski, a płacąc horrendalną cenę za jej towarzystwo wymaga się od niej profesjonalizmu. Nie każdego klienta uda się rozbawić tym samym żartem, nie każdego interesuje rozmowa o sztuce. Do zbliżeń fizycznych dochodzi niezwykle rzadko jak na kobietę lekkich obyczajów. Naturalnie można powiedzieć, że „dla mnie to i tak jest kurtyzana”, ale zastanówmy się jakie to… zachodnie, żeby nie powiedzieć dosadnie i ironicznie „polskie”. Dla określenia „gejsza” nie ma zachodniego odpowiednika. Nie jest kurtyzaną, luksusową prostytutką itd. Gejsza jest po prostu gejszą.

Ganguro

Słyszeliście o ganguro? Jeśli nie, to kiedy spojrzeliście na obrazek powyżej, na pewno skojarzycie o co chodzi. Oczywiście japońskie dziewczęta posiadające tlenione, przesuszone włosy, spaloną przez solarium skórę i noszące teatralny makijaż nie wyglądają dobrze w moim mniemaniu, ale czy od razu trzeba mówić, iż są to osoby pełne kompleksów, nieszczęśliwe z powodu urodzenia się jako Japonki, na siłę zmieniające swoją urodę, by choć trochę upodobnić się do rówieśniczek z Zachodu? Słyszałam takie opinie w polskiej telewizji, w Internecie, ale również z ust znajomych. Ganguro to jednak rodzaj buntu. W naszym kraju także kontrowersyjne jest to, że ktoś robi sobie w uchu tunel, ale czy to oznacza tym samym, że ktoś robi to tylko po to, aby się do kogoś upodobnić? Niekoniecznie. Stajemy się członkami subkultury, ponieważ tego chcemy; ponieważ jej założenia pasują do naszej wizji świata. Ganguro buntują się przeciwko wszelkim wzorcom japońskim – nie chcą mieć grubych, lśniących, czarnych i gęstych włosów, naturalnej karnacji itp. Ale wcale nie oznacza to, że chcą być bardziej „zachodnie” i być żywymi laleczkami Barbie. To my mamy o sobie zbyt duże mniemanie.

Uwielbiamy posiadać swoje odpowiedniki. Mogłabym powiedzieć, że Amerykanie i Europejczycy (po tym co dostrzegam w mediach), ale powiem po prostu, że większość moich znajomych Polaków w większości nie potrafi odnaleźć się w środowisku, którego nie rozumie i dla którego w takim przypadku nie nada się naszej własnej nazwy. Jeśli słowo ma mieć jakieś znaczenie nieodpowiednim jest je zbytnio upraszczać dla siebie, bo to zbyt ograniczone, jak dla mnie. To wcale nie pozwala nam zrozumieć istoty zjawiska. Nasze tłumaczenie często jest czymś w rodzaju:

-Czym są szachy?
-To takie jakby warcaby.

Niby coś sobie zatem wyobrażamy, ale tak naprawdę nie wiemy o tym nic.

Naturalne jest to, że jeśli nie interesuje nas dana tematyka, nie zagłębiamy się w nią, nie mamy również pojęcia o tym, że powtarzamy nieprawdziwe informacje. Ci, którzy nie interesują się kulturą azjatycką będą się mylić, bo dla nich nie jest to ważne i nie ma znaczenia czy ktoś pasjonuje się tradycją Chin, kulturą Japonii czy też muzyką koreańską. Dla nich wszystko jest „żółte” (kolejne ciekawe określenie, bo czy wszyscy Europejczycy są biali?). ;) Absolutnie nie jesteśmy nic winni wspomnianym przeze mnie Japończykom. Wielu z nich nie wie, że istnieje taki kraj jak Polska jeśli nie posiadają tu rodziny, przyjaciół, znajomych.  Mimo to*:

* Demotywator przedstawia anime Axis Powers Hetalia. Prezentuje ono (co prawda przesadzoną) alegorię historycznych i politycznych wydarzeń, a także porównania kultury różnych krajów. Na pierwszym planie znajduje się reprezentant Polski - Feliks Łukasiewicz urodzony 11 listopada.

________________________________

Otwórz umysł i serce

Jeśli chcesz, polub na Facebooku