O bridezillach

Ponieważ za niecałe 100 dni wraz z Y. powiemy sobie sakramentalne „tak”, jest to dla nas czas bardzo wyjątkowy (to popularne stwierdzenie, ale jakże nieprawdziwe, bo przecież w polskiej przysiędze słowo „tak” nie występuje w tym kontekście). Dziś jednak nie o wybieraniu kokardek do zaproszeń i nie o tym, w jaki sposób znów zostałam zaskoczona, ale o tym jak trudną grupą społeczną są bridezille. Tak – nie przywidziało się Wam. To nowo poznane przeze mnie słowo (o, jednak jest pewna ciekawostka) oznacza połączenie słów "panna młoda" oraz "godzilla". Można się domyślić co się pod nim kryje.

Jestem przerażona tym jak bardzo zadufana w sobie jest część kobiet planujących ślub. Nie wiem czy to presja „tego jedynego dnia w życiu”, czy co, ale nie jestem w stanie zrozumieć jak można obrażać się na to, że ktoś nie może pojawić się na weselu. Niedawno Gąska przesłała mi wypowiedź pewnej dziewczyny na temat ślubnych rozterek. Czytałam, otwierałam oczy coraz szerzej, aż dotarłam do momentu, w którym przyszła panna młoda ubolewała nad tym, że ktoś jej bliski może nie będzie obecny na jej ślubie. Powód: choroba i pobyt w szpitalu. Uwierzcie, ludzi, którzy mają z tym problem jest wielu. Czy tylko nam wydaje się, że to nie nad nieobecnością osoby powinno się ubolewać?

Jeśli ktoś nie będzie mógł przyjechać do mnie na wesele i to nie dlatego nawet, że był chory, to kim jestem by go oceniać i mówić, że się na mnie wypiął? Miał przyjechać, a potem powiedzieć dziecku „nie ma dziś śniadanka i obiadu, bo Twoja ciocia brała ślub. Ale kotlety na weselu były dobre, prawda?”. Nic nie daje mi takiego prawa. Udział w weselu wymaga włożenia pieniędzy w wiele spraw jak choćby dojazd, odświętne ubranie, często też uczesanie. To wszystko kosztuje. Bywanie na weselach nie jest dla każdego, a przyjazd na sam ślub też nie zawsze jest możliwy. Jednak czy to jest najważniejsze? Nikt poza naszymi rodzicami, czasami rodzeństwem i bardzo bliskimi przyjaciółmi nie żyje naszym życiem. Cudzy świat nie zaczyna się na naszym ślubie. I nie kończy na odmowie uczestnictwa w nim.

Bridezille uważają inaczej. Chcą wręczać gościom magnesy na lodówkę z ich fotografią jako upominki, bo przecież każdy wujek i każda kuzynka tylko marzy o tym, by codziennie przed przygotowaniem każdego posiłku popatrzeć na ich miłość. Panie młode chcą wyganiać gości na dwór w mróz żeby pozowali w plenerze do miliona fotografii jakie właśnie one sobie wymarzyły. I oczywiście uważają, że każdy chce pełnić w tym ważnym dniu jakąś rolę: być druhną w plastikoworóżowej sukience, czytać fragment ewangelii podczas ceremonii i pomagać w wybieraniu serwetek tak jakby chodziło co najmniej o wybór Miss Universe. To nieprawda. Nie każdy chce. W zasadzie nie chce prawie nikt. Takich osób jest tylko parę w naszym życiu. I ta niewielka liczba sprawia, że wciąż jesteśmy szczęściarzami.

Jest jeszcze kwestia atrakcji. Kiedy zaczynaliśmy ustalać budżet, braliśmy pod uwagę, że może zaplanuje się coś ekstra poza jedzeniem, alkoholem i muzyką. Dziś jestem na nie. Nie wiem jeszcze co z tego wyjdzie, ale napatrzyłam się na wiele atrakcji, które gości wcale nie cieszą. Mam wrażenie, że wzięły swój początek stąd, żeby pokazać jak bardzo inne jest nasze wesele, jak miło gościom będzie je wspominać i mówić „To dopiero było weselicho z pompą! Nie taka wieś jak u Zośki”. A co jest efektem? W moim przypadku kiedy byłam na takim weselu pełnym atrakcji, para młoda ani razu nie nawiązała ze mną kontaktu wzrokowego i nie zamieniła ze mną zdania. Pewnie dlatego, że byli zbyt zajęci dbaniem o szczegóły. Było ciekawie, inaczej, ale poza imionami nie do końca wiem u kogo się bawiłam.

Tekst jest o pannach młodych. Dlaczego? W wielu komentarzach, artykułach, rozmowach zauważam „wymarzyłam sobie”, „zawsze chciałam”, „to mój jedyny dzień”. I czasami efektem tych marzeń jest pan młody wygłupiający się na parkiecie, choć w ogóle nie czuje rytmu i ani się dobrze nie bawi. Jednak przecież jego ukochana wymarzyła sobie debeściarski pierwszy taniec. Taniec, z którego ryją całe internety. Innym razem biega w ufajdanym smokingu, bo świeżo upieczona żona zamarzyła sobie wypuszczanie gołąbków pod kościołem. A później to również pan młody obrywa za krzywą ze zmęczenia i znudzenia minę, która zepsuła małżonce fotkę z szybkiego pleneru fotograficznego gdzieś pomiędzy życzeniami a rosołem.

Nasze, wybrane wspólnie. ;)