Moje wspomnienia

Za oknem ciemno, zimno i smutno, dlatego chyba naszła mnie chwila ciepłej refleksji. Zasadniczo zima mi nie przeszkadza, ale jako że moje ulubione zimowe botki już strajkują i rozklejają się przez przedawkowanie soli, chyba z chęcią powitałabym już wiosnę… Zwłaszcza, że w Japonii na dobre jest już hanami, a kraj posiada zbliżony do naszego klimat. Chciałabym, aby drzewka pokryły się kwiatami także w Polsce. Przedłużona zima obudziła we mnie ciepłe wspomnienia z dzieciństwa, którymi chciałabym się z Wami podzielić.

Nie wiem jak było lub jest u Was, ale zawsze kiedy wracałam po wakacjach do szkoły w podstawówce nasłuchiwałam się jak wielu moich kolegów wyjeżdżało nad morze, przemierzało górskie szlaki turystyczne, bywało na mazurach. Jeśli o mnie chodzi, mimo że pochodzę z Pomorza Zachodniego, morze pierwszy raz zobaczyłam jako nastolatka. W górach byłam tylko w sanatorium jako 4- i 5-latka po dwa miesiące, ale nie tak wyobrażałam sobie tę podróż. Wiele z niej pamiętam, ale na pewno nie góry. To tak jakby ktoś przyjechał do Szczecina zobaczyć morze. ;) Mazury również nie były dla mnie osiągalne. Jednak nigdy nie uważałam, że moi koledzy mieli lepsze wakacje od moich.

Co rok od moich pierwszych wakacji (czyli po zakończeniu roku szkolnego w klasie „0”) jeździłam na wakacje do babci. Tak się utarło, że jechałam „do babci”, ale razem z nią mieszkała ciocia E. i dwóch moich kuzynów: B. – w moim wieku i M. – trzy lata starszy. W dwupokojowym mieszkaniu. W owym mieszkanku zatem w wakacje mieściło się sześć osób, ponieważ przyjeżdżałam razem z bratem bliźniakiem - Adamem. Co takiego można robić na wsi? Moim zdaniem wszystko to, czego nie można robić na wykupionych wczasach, ale co chcą robić dzieci.

Ciocia E. zawsze lubiła wędkowanie, nauczyła tego swoich synów, zatem kiedy razem z bratem zaczęliśmy przyjeżdżać do nich, nas również nauczyła. Co z tego, że nasze pierwsze wędki nie miały kołowrotków i posiadały ręcznie robione przez ciocię spławiki z łabędzich piór? Zabawa była przednia.

Czy ktoś z Was uczył się chodzić na własnoręcznie wykonanych szczudłach? Szczerze powiedziawszy dla mnie samo tworzenie owych szczudeł było lepszą zabawą niż nauka chodzenia.

Mieliśmy szałas. Wykonałam go z Adamem i B. Naprawdę był to szałas z prawdziwego zdarzenia: w lesie, z wyznaczonym miejscem na ognisko wewnątrz, z półeczką na zapałki, sól, papier do rozpalania ognia. Kiedy padał deszcz, nawet kropelka nie przedostawała się do naszego schronienia, a pieczone ziemniaki ówcześnie skradzione z pola mojej drugiej ciotki smakowały jakby o niebo lepiej. Pamiętam jak wspomniana ciotka przyszła do szałasu (swoją drogą wszystkie wieści o naszych wyczynach rozchodziły się po wsi z prędkością światła, a inne dzieci często nas naśladowały lub dołączały się do zabawy) i zapytała skąd mamy warzywa. Wytropiła ślady korkotrampków, a takie na wsi miał tylko mój brat. :D Kłamaliśmy w zaparte. :D

Pływaliście na tratwach? My pewnego dnia wpadliśmy na taki pomysł. Oczywiście tratwy trzeba było najpierw wykonać. Nacięliśmy mnóstwo drewna w lesie – tak, tak. Jedenastoletnie dzieci buszowały po lesie z siekierą. Owszem, wiedzieliśmy, że nie wolno... Wykonaliśmy trzy tratwy, dla każdego po jednej. Materiały? Gałęzie, butelki plastikowe i worki. Babcia długo nie mogła przeboleć, że zamiast pójść do kościoła na odpust, my tłukliśmy się młotkami i siekierami w szopce. "Ludzie przecież ze mszy wracają, co za wstyd!" - krzyczała babcia. ^^' Taaak, przekrzyczała nasz hałas. Wszystkie tratwy zostały ochrzczone i zwodowane. Tiaaa, ciągnęliśmy je przez całą wieś, las i pola na stawek. Każdą po kolei. Łagodnie mówiąc: do najlżejszych nie należały. Ale jakaż to była satysfakcja kiedy się okazało, że wszystkie są wyporne, żadna nie tonie i każda jest bezpieczna. Ciocia wykonała nam specjalne foliowe wdzianka, abyśmy się nie pochlapali za bardzo wodą z wioseł, bo wiadomo jaka pogoda może mieć miejsce latem. Upałów wtedy nie było. Owe tratwy (albo może to jednak nasze teletubisiowe stroje) robiły furorę wśród miejscowych wędkarzy, którzy łowili z kładek, kiedy my przemierzaliśmy środek stawu. Duma nas rozpierała. ;) Do czasu aż ktoś nam naszych tratw pozazdrościł i najzwyczajniej w świecie ukradł.

O domek na drzewie również zahaczyliśmy, ale to nie było tak spektakularne. ;)

Przede wszystkim niesamowite wspomnienia zawdzięczam cioci. E. Zawsze miała dla nas czas. Kiedy było naprawdę ciepło, rano szybko gotowała obiad, my sprzątaliśmy i przed południem już byliśmy nad jeziorem oddalonym o jakieś dziesięć kilometrów, oczywiście jechaliśmy rowerami przez pola ścieżkami, które przypadkowo wyjeździł traktor pośród kłosów pszenicy. Spacery po łąkach, lasach, gdzieś na bagnach, nocowanie w namiocie przez całe lato, ogniska do późnych pór nocnych – wspominam to naprawdę dobrze. Wiecie, że zieloną żabę da się oswoić i sprawić, że będzie nam jadła z rąk? Czy wiecie, że piękną figurę jelenia można zrobić z kilku rur, sprężyn ze starej kanapy, butelek plastikowych, gliny i mchu? Widziałam, brałam w tym udział choć nie odgrywałam głównej roli. Nauczyłam się improwizować. Owy jelonek stoi w babcinym ogródku do dnia dzisiejszego.

Z obecnego punktu widzenia twierdzę, że dzięki cioci E., która nie starała się nam odradzać naszych pomysłów; która wciąż pamiętała jak to jest być dzieckiem i nigdy nie wyrzekła się tego dziecka, które cały czas tkwiło gdzieś wewnątrz niej, naprawdę mam niesamowite wspomnienia, których nie oddałabym nawet za jakąś tam Majorkę. I z mojej obecnej wiedzy wynika, że była dla mnie niesamowitym „wychowawcą”. Oczywiście, że ciocia brała udział w każdej naszej głupawej zabawie. Nie kradła z nami ziemniaków czy nie rąbała drewna w lesie, ale tratwy najpierw dokładnie obadała, do szałasu przychodziła z ziemniakami, abyśmy już nie kradli kiedy jej powiedzieliśmy o incydencie z drugą ciotką – swoją drogą, która żałowała własnym siostrzeńcom paru kartofelków. Naprawdę to były fajne czasy, kiedy nie robiło się z dzieci niemądrych ciamajd. Dziś mam wrażenie, że niektórzy najchętniej nawet prawie nastolatki uwiązaliby na sznurku, żeby się za bardzo nie zbliżyły do jeziora albo nie wykąpały w zbyt zimnej rzece. Ja zaś kąpiele w lodowatej rzece uwielbiałam swego czasu. Nad rzekę oczywiście z… ciocią E. I nie tam sami, bo przecież jakby to powiedział dzisiejszy rodzic „nie da się dopilnować zbyt dużej grupy dzieci”. Ciocia E. pilnowała czasem nawet dziesięcioro, bo nas samych miała czworo, a jeszcze zabieraliśmy naszych kolegów.

A Wy jakie macie wspomnienia z wakacji w dzieciństwie? Napiszcie o tym w komentarzach, może w końcu wystraszymy zimę. ;)

2001 - z B.

 ________________________________

 Pielęgnuj wspomnienia!