"Dzika droga" - przeczytałam oraz podaję dalej

Podejmując się lektury „Dzika droga” - powieści autobiograficznej Cheryl Strayed przeczytałam tylko refleksje Gąski, która nominowała mnie do tej zabawy. Nie zapoznałam się z żadną recenzją ani nie odczytałam nawet tego, co znajduje się na odwrocie książki (zapoznałam się z tym później i uważam, że dobrze zrobiłam, bo tam po prostu znajduje się spoiler). Nie chciałam się sugerować niczym, ponieważ jestem bardzo wymagającą czytelniczką – do tego stopnia, że niektóre książki uważam po postu za stratę czasu. Książki są dla mnie ogromną wartością, ale nie pochłaniam wszystkiego co popadnie. Dlatego sięgając po „Dziką drogę” chciałam nie mieć żadnych uprzedzeń tym bardziej, że miałam zamiar przeczytać ją jak najprędzej, by nie zalegała u mnie zbyt długo i mogła ruszać w dalszą podróż. Od książki wymagam trzech rzeczy: niebanalnej fabuły, charakternych bohaterów i języka literackiego, po którym po prostu się płynie. Czy "Dzika droga" wpasowała się w mój gust? I tak, i nie.

Bardzo cenię sobie książki, w których światem przedstawionym jest dzika natura. Tutaj było jej wiele, bo przecież tym jest szlak Pacific Crest Trail, którym podążała bohaterka. Jednak szczerze? Znaczna część książki była dla mnie dość monotonna pomimo opisów traumatycznych przeżyć bohaterki oraz jej przygód na szlaku – zdarzało się więc spojrzeć na dolny róg by sprawdzić numer strony. Można powiedzieć, że tak jak bywało monotonne przedzieranie się przez szlak w samotności, tak i ja odczuwałam to poprzez lekturę. Przez większość książki bohaterka drażniła mnie swoim brakiem dojrzałości oraz charakteru. 26-letnia Cheryl miewa rozterki niczym 16-latka. Pojawia się mnóstwo takich sformułowań jak to, że czuje coś, ale zarazem coś zupełnie odmiennego. Toleruję swego rodzaju ambiwalencję, ale bez przesady. W końcu doprowadziło mnie to do rozważań na temat tego jak to się stało, że Cheryl w ogóle podjęła się takiej wyprawy, skoro nie potrafi zdecydować nawet o tym czy kogoś kocha i tęskni czy też nie może na niego patrzeć. Jej mama nazwała ją poszukiwaczem, ja nazwałabym ją po prostu dzieckiem. Czasem miałam wrażenie jakby bohaterka sama sobie zaprzeczała. Jednak staram się dostrzec to, że przecież wyruszyła w tę podróż, aby odnaleźć samą siebie, bo sama nie mogła już siebie znieść. A skoro i ja nie mogłam to znaczy, że autorka świetnie opisała swój stan ducha. Ostatecznie uważam książkę za dobrą. Jestem pełna podziwu dla Cheryl: tego jak bardzo przesunęła swój horyzont oraz jak dzięki temu odnalazła siebie samą. Gdyby to była tylko zwykła powieść, jakaś tam fikcja literacka - to co innego. Jednak to historia, która zdarzyła się naprawdę i dlatego moim zdaniem robi wrażenie. Te trzy dni, które spędziłam na lekturze nie były ani trochę stracone.

Lekturę niesamowicie ubarwiały mi refleksje i komentarze poprzednich czytelniczek. Kiedy czytając jedną stronę widziałam przebijający długopis, nie mogłam doczekać się jej odwrócenia. To samo uczucie towarzyszyło mi kiedy zaczynałam czytać lewą stronę, a jakiś komentarz miał miejsce na stronie prawej. Czytanie tych refleksji, zgadzanie się z nimi jak i wręcz przeciwnie było wspaniałe. To była naprawdę świetna przygoda. Czułam obecność poprzednich czytelniczek, które nie były anonimowe jak to zwykle bywa, kiedy książkę wypożyczy się z biblioteki. Nigdy nie posądziłabym także siebie o to, że z taką przyjemnością będę bazgrać po książce.

Wybrałam kolejny przystanek dla „Dzikiej drogi”. Przesyłam ją dalej do Gai. Mam nadzieję, że czytanie przyniesie jej tyle frajdy, co mnie. Czekam zatem na odpowiedź mailową następnej czytelniczki, a tymczasem zaznaczam jesiennym listkiem najpiękniejszy moim zdaniem fragment książki i dodaję zdjęcie, które powstało przy okazji kolejnego popołudnia spędzonego z O.

________________________________

Czytaj i przeżywaj

Jeśli chcesz,

polub na Facebooku