Epidemia anoreksji...

Która z nas nie usłyszała "przestań, bo wpadniesz w anoreksję", kiedy wreszcie trochę schudła i zaczęła zmierzać do swojego celu, którym było dla jednej 62 kg, dla drugiej 55 kg, czy tak jak dla mnie – 48 kg. Cholera, przestańcie wmawiać każdej dziewczynie, że skoro się odchudza, to ma problemy psychiczne. Dziś bardzo trudno przetłumaczyć ludziom, że nie każda odchudzająca się kobieta robi to dlatego, że mamy taki, a nie inny kanon piękna i że chce zostać porcelanowym motylkiem. Czasem zastanawiam się gdzie ludzie mają mózgi. Przytoczę moją ostatnią rozmowę z koleżankami z roku:

-Gosiu, odchudzasz się jeszcze?

-Tak – odpowiada Małgosia.

-Ile jeszcze chcesz schudnąć? – zapytałam, bo doskonale rozumiem stan, w którym koleżanka się znajduje.

-Jeszcze dwa kilogramy – mówi Gosia, na co odpowiadam z uśmiechem:

-Już nie dużo, ale trzymam kciuki, bo czasem te ostatnie są najtrudniejsze do zgubienia – na co Gosia potakuje.

W tym momencie odzywa się przysłuchująca się nam trzecia osoba:

-Gośka, a z czego ty się chcesz odchudzasz!? – te słowa działają na mnie jak płachta na byka.

-Z tego, co JEJ przeszkadza – odpowiadam za Gosię, na co ona kiwa głową. – Nie czepiaj się jej. To ona ma się dobrze czuć we własnym ciele. Przecież nie jest patykiem. Po cholerę dyktować jej jak ma żyć?

-Trzeba zwracać uwagę, bo może wpaść w anoreksję! – oponuje życzliwa koleżanka.

-Nie sugeruj zdrowej dziewczynie, że ma problemy psychiczne tylko dlatego, że chce schudnąć dwa, pięć albo dziesięć kilogramów – tu nastaje konsternacja ze strony „Życzliwej”.

Gosia to radosna, wesoła i optymistycznie nastawiona do świata dziewczyna. Trzeba być idiotą, żeby zasugerować, że tak pewna siebie i silna kobieta może popaść w anoreksję… z powodu dwóch kilogramów. Czy moda na sugerowanie anoreksji każdej kobiecie tylko dlatego, że chce o siebie zadbać nigdy się nie skończy? Szlag mnie trafia kiedy słyszę to od innych osób. Pamiętam kiedy mówiono o mojej przyjaciółce i o mnie, że niby wyglądamy dobrze, ładnie, że nam nasze kilogramy pasują, a kiedy nagle schudłam dziesięć, Ola zaś pozbyła się chyba szesnastu, nagle te same osoby zaczęły mówić, że teraz wyglądamy korzystniej i że dobrze się stało, iż się ZA SIEBIE WZIĘŁYŚMY. TE SAME OSOBY. No i pojawiły się też owe Życzliwe: kiedy już doszłyśmy, ja do 48 kg, Ola do 46 kg miały miejsce komentarze innych: „Ola, jedz coś!”, „Ewa, Ty coś jesz w ogóle?”. Nie, do cholery. Żywimy się powietrzem. Żadna z nas nie miała niedowagi, jadała normalnie. Oli ostatecznie nie podobała się jej waga i przybrała chyba pięć kilogramów. Schudłyśmy mając po około 17 lat. Do dziś (czyli już ponad pięć lat) utrzymujemy ten stan. Teraz wiem o co chodzi. Zazdrość, że nam się udało… Jeśli macie w zwyczaju martwić się na zapas sugerując anoreksję, muszę Wam powiedzieć, że naprawdę obrażacie tym większość zdrowych psychicznie kobiet.