O.

Wczoraj urodziny miała moja przyjaciółka O. To wydarzenie zainspirowało mnie do tego, by napisać post właśnie o niej. Jest ona osobą nietuzinkową i przede wszystkim to jej mogę zawdzięczać naprawdę mnóstwo wspaniałych wspomnień. Zaczęłyśmy przyjaźnić się w czwartej klasie szkoły podstawowej, a wszystko zaczęło się od nietrafionych kolorystycznie prezentów od szkolnego Świętego Mikołaja. Trzeba było się wymienić. :)

Naprawdę wspaniale wspominam początki tej przyjaźni. Wiecie, że razem pisałyśmy Pamiętnik w piątej klasie? Miałyśmy gruby zeszyt o formacie A4 i każda z nas robiła wpis co drugi dzień wymieniając się zeszytem w szkole. Zapisałyśmy takie dwa, aby każda z nas miała jeden na pamiątkę pisząc od 3 września 2002 roku do 3 kwietnia 2003. Kiedy nie widywałyśmy się codziennie, ponieważ były ferie czy przerwa świąteczna, każda z nas opisywała po prostu ten okres ogólnikowo. 

Na jeden dzień można było przeznaczyć tylko jedną kartę, zawsze miała być ozdobiona. Jak tak patrzę na te wpisy dzisiaj, zastanawiam się jakim cudem rok później zostałam szkolnym mistrzem ortografii… Wpisy O. zawsze były ładniejsze – miała lepsze zdolności, ładniejsze pismo i jak teraz widzę posługiwała się gramatyką znacznie lepiej ode mnie. Pamiętnik jest opatrzony karteczkami, na których wymieniałyśmy komentarze na lekcjach. Nie brakuje tam tak błyskotliwych wpisów jak:

- Cześć O.

- Cześć Ewa.

- Co u Ciebie?

- OK.

- A u Ciebie?

- Też dobrze.

- O, mamy gościa. Adam jakie jest Twoje ulubione danie?

- Frytki. Tu pada nazwisko nauczycielki – KILL YOU!

O.: Co masz mi na jutro przynieść?

Ja: Jeju, debila, coś o debilu i kasetę Eminema.

Bez komentarza. ;)

Na rzecz Pamiętnika stworzone zostały dwie rodzinki komiksowe, jedna moja, druga O., które na jego kartach borykały się z problemami. Swoją drogą problemami, które (wtedy według nas) wydawały się niezwykle ważne. Rodzinki przeżywały ważne rodzinne uroczystości i powiększały się o nowych członków. Nie brakuje zagadek i zadań do wykonania od jednej dla drugiej, bo naturalnie tworzenie swojego wpisu nie mogło obyć się bez ówczesnego przeczytania wpisu przyjaciółki z poprzedniego dnia. Więcej zdradzić nie mogę, ponieważ to tajemnica. ;)

Na czas gimnazjum nasza więź trochę zelżała, ale po to by po kilku latach wzmocnić się tak jak nigdy dotąd. W tym samym czasie schudłyśmy naprawdę wiele: ja 10 kg, O. na pewno o parę kilogramów więcej i zaczęłyśmy się na nowo rozumieć chyba przez to. Wspólnie jeździłyśmy przez całe wakacje na rowerach odwiedzając okoliczne wsie. Naszym rekordem było wspólne przejechanie 40 km za jednym zamachem. Mamy zdjęcia wszystkich tabliczek z nazwami odwiedzonych miejscowości, a było ich na pewno ze trzydzieści. Poznawało się tam ludzi, unikało wyzwisk wiejskich „koleżanek” (dlaczego pojawiająca się dziewczyna na jakiejś wsi traktowana jest z reguły przez tę samą płeć jak intruz?). Nieraz się zgubiłyśmy jadąc przez jakieś pola, ganiały nas psy, ale się nie zniechęciłyśmy. Mamy za to cudowne zdjęcia z tamtego okresu.

W tle "krwiożerczy" barszcz sosnowskiego

Co do fotografii, od tamtego czasu robienie zupełnie nieprofesjonalnych fotek stało się naszą tradycją. Nazwy sesji opatrzone są tekstami, jakie rzucane bywają podczas pozowania: „Stań na niebie”, „Ty będziesz motylem, a ja będę bokiem” czy „Fale grabić” to tylko niektóre. O. była pomysłodawczynią imprezy na strychu, nazwanej Strychówką, która okazała się być legendarną w naszym życiu.  Ostatnio wzięłyśmy się za odstraszanie zimy. Tak chciałyśmy zachęcić do przyjścia wiosnę poprzez utopienie naszej minimarzanny, że zima przedłużyła się co najmniej o miesiąc... Nie brakuje również u nas takich sytuacji:

O godzinie 13:00 dzwoni telefon:

O.: Ewa, co robisz?

Ja: Śpię (O. już to nie dziwi).

O: Aha, jedziemy gdzieś?

Ja: A dokąd?

O: Nie wiem, wsiądziemy w busa, zobaczymy jaki podjedzie. To co? O 15:00?

Ja: Aha, no, weź aparat, paaa.

O: No to dobranoc. Tylko nie zaśpij.

Kurczę, nie wiem co bym zrobiła bez mojej O. Moje życie byłoby zupełnie szare bez takiej osobowości. Wczoraj co prawda nie miałam czasu widzieć się z nią, ale nie miałam serca odmówić i odłożyłam czytanie (jakże porywającej ^^’) lektury na temat technicznego aspektu Internetu i wyszłam wraz z Na. na urodzinową kawę oraz spacer O. Efektem stała się sesja zatytułowana „Wingardium Leviosa”… Oto jeden z efektów i dowód na to, że O. jest niezwykła. Nikt inny nie potrafi wprowadzić mnie w stan lewitacji:

 ________________________________

Doceń najlepszego przyjaciela!